Δύο ματς απομένουν για να ολοκληρωθεί η πρώτη αγωνιστική του EURO και κάποιος –σοφά σκεπτόμενος- θα έκανε υπομονή λίγες ώρες μέχρι να παρουσιάσει το πόνημά του για όσα έχουμε δει μέχρι τώρα και να επιχειρήσει (ανάλογα τουςθάρρους, του θράσους ή της άγνοιάς του) μια αρχική εκτίμηση.
Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης
Όταν συμβαίνουν πράγματα, όμως, που προκαλούν τα δάχτυλά σου ώστε εκείνα να αρχίσουν να «χαϊδεύουν» ή να κακοποιούν το πληκτρολόγιο, δύσκολα μπορείς να αντισταθείς στην παρόρμηση που έρχεται ως ανάγκη για απαντήσεις.
Σαν εκείνες που έδωσε η εθνική Ιταλίας καταθέτοντας τα διαπιστευτήριά της κόντρα στο ταλαντούχο, αλλά ακόμη αφελές και δίχως στόφα μεγαλείου Βέλγιο, που ένιωσε καλά στο πετσί του τον χαρακτήρα και το βάρος της «σκουάντρα ατζούρα».
Η γηραιότερη εθνική που έχει εμφανιστεί ποτέ σε EURO ήταν το συγκρότημα που κέρδισε τις εντυπώσεις μέσα στο γήπεδο και το πέτυχε κυρίως χάρη στον άνθρωπο που ακούει στο όνομα Αντόνιο Κόντε.
Τον βλέπεις με το κοστούμι, το ύφος και τη στάση του και αυτόματα αναγνωρίζεις άλλο ένα μέλος της «φαμίλιας». Της ιταλικής σχολής που παραμένει σφιχταγκαλιασμένη με το ποδόσφαιρο που ξέρει να παίζει. Που έχει μάθει να μασκαρεύει τις αδυναμίες και να ποντάρει πάντα στο εφικτό, δίχως παρεκκλίσεις από το σχέδιο.
Ο επόμενος προπονητής της Τσέλσι παρουσιάζει αυτό ακριβώς που περίμενε κανείς, αλλά με επιτυχία μάλλον απρόσμενη κι ένα πλάνο εντυπωσιακά καλά εκτελεσμένο. Στηρίχτηκε στους ποδοσφαιριστές που θα έμεναν απόλυτα πιστοί σε όσα σχεδίασε και τις ιδέες που πορεύτηκε τα προηγούμενα χρόνια στη Γιουβέντους, αδιαφορώντας για επικρίσεις τρίτων, ποδοσφαιρικές μόδες, ονόματα και πιστοποιητικά γεννήσεως.
Όπως ήταν φυσικό κι επόμενο, εμπιστεύτηκε σύσσωμη την αμυντική τετράδα (συμπεριλαμβανομένου του αξεπέραστου Μπουφόν) της Γιουβέντους, γνωρίζοντας πως έτσι «αγοράζει» τη μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια στα μετόπισθεν. Ταυτόχρονα –και όπως φαινόταν ειδικά στα πλάνα από ψηλά- εκμεταλλεύτηκε όλο το μήκος και το πλάτος του γηπέδου, κάνοντας το να στενεύει αδιανόητα κάθε φορά που αμυνόταν και ανοίγοντάς το σαν βεντάλια (με τα ακραία μπακ-χαφ της) όταν δοκίμαζε να παίξει οργανωμένα.
Βέβαια, η πραγματική της δύναμη πυρός αποκαλύφθηκε κυρίως στις αντεπιθέσεις που έβγαλε με απόλυτη επιτυχία και ενδεικτική της νοοτροπίας της ομάδας δεν ήταν τόσο η φάση που ο Πελέ (που προσπαθεί να… προσομοιώσει επιθετικούς τύπου Τόνι ή Ιακουΐντα στο παρελθόν) κάνει το 2-0, αλλά μερικά λεπτά νωρίτερα. Ο Ιμόμπιλε έφυγε σαν τον διάολο σε μια αντεπίθεση και σαν κάθε κοντός, ταλαντούχος παιχταράς που σέβεται τον εαυτό του, αδιαφόρησε πλήρως για τους κανόνες μιας σωστής κόντρας. Δίχως να περιμένει να ανέβουν βοήθειες, χωρίς να νοιάζεται για υπεραριθμίες και αρνούμενος να θυσιάσει την ευκαιρία στο βωμό των (και καλά) καλύτερων δυνατών συνθηκών, έκανε αυτό που ξέρει χωρίς να εγκλωβίσει το μυαλό και το κορμί του στην αμυντική τακτική και προσήλωση του προηγούμενου διαστήματος. Έβαλε το κεφάλι κάτω, ντρίπλαρε και σούταρε. Το ότι η μπάλα δεν κατέληξε στα δίχτυα ήταν αδιάφορο. Το πραγματικά σημαντικό ήταν η διάθεση και η πρόθεση που καταγράφηκε και δικαιώθηκε την αμέσως επόμενη φορά που παρουσιάστηκε αντίστοιχη δυνατότητα.
Μέσες-άκρες αυτή θα είναι η Ιταλία που θα δούμε στο EURO. Λογικά θα πάρει ένα βαθμό στα επόμενα δύο ματς του ομίλου και θα προκριθεί στα νοκ άουτ. Κι εκεί θα αρχίσει να τρέμει το φυλλοκάρδι οποιασδήποτε ομάδας βρεθεί απέναντι της. Κανείς δεν θα ήθελε να βρει τον Μπουφόν και τους υπόλοιπους απέναντί του στα χιαστί. Κανείς δεν θα μπορεί να κοιμάται ήσυχος όσο αυτοί οι τύποι κυκλοφορούν στο EURO και συνεχίζουν να αγωνίζονται με αυτοθυσία, πίστη στη σημαία (ξεχωρίζει η στάση του Τζίτζι στην ανάκρουση του εθνικού ύμνου) και προσήλωση στο σχέδιο.
Πρόκειται για μια ομάδα-νεκροθάφτη που απειλεί να θάψει κάθε ελπίδα των λεγόμενων φαβορί για τίτλο. Πιθανότατα δεν θα τα καταφέρει. Δύσκολα θα αντέξει μέχρι τέλους κυρίως επειδή αυτός ο νεκροθάφτης μπορεί να μην έχει ιδιαίτερες ευαισθησίες, αλλά παραμένει τρομακτικά εύθραυστος. Ο πολύ υψηλός μέσος όρος ηλικίας και η συσσωρευμένη κόπωση μιας ολόκληρης σεζόν θα παίξουν το ρόλο τους στην πορεία του τουρνουά και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως θα αντέξουν τόσα πολλά ζευγάρια γόνατα άνω των 30 ετών. Παράλληλα, όπως φάνηκε και στο πρώτο ματς, οι κάρτες θα έχουν κι αυτές τις επιπτώσεις τους, ειδικά στη σύνθεση της ομάδας από τη μέση και κάτω. Εκεί που κρύβεται το μυστικό όπλο που δίνει σιγουριά και ηρεμία στους υπόλοιπους. Αν για οποιονδήποτε λόγο σπάσει το τετράγωνο Μπουφόν-Κιελίνι-Μπονούτσι-Μπαρτσάλι που αποτελούν κάτι σαν… καπάτσους Ντάλτον του ιταλικού ποδοσφαίρου, το οικοδόμημα θα δεχθεί τεράστια πίεση στο θεμέλιο λίθο του και θα τεθεί σε κίνδυνο.
Μέχρι -και αν- φτάσει αυτή η ώρα όμως και κληθεί ο Κόντε να βρει αντίδοτο σε μια τέτοια πιθανότητα, όλο το άγχος θα περνά στην άλλη όχθη -όποια κι αν είναι αυτή. Ετούτη η Ιταλία είναι Ο ΜΠΕΛΑΣ, ένας κανονικός και με το νόμο εφιάλτης που εισβάλει στα όνειρα όλων των υπολοίπων που πήγαν εκεί για να κατακτήσουν το τρόπαιο. Αντίθετα, η «σκουάντρα ατζούρα» έφτασε στη Γαλλία για να εμποδίσει όλους τους άλλους να το κάνουν, να πραγματοποιήσει επίδειξη συνέπειας στις αρχές της, ποντάροντας στη γνώριμη εδώ και χρόνια στρατηγική, τακτική και ομαδική ταυτότητα και –αν της κάτσει- να γράψει ιστορία. Αν είχε και τον Τότι στα 39 του για να έρχεται από τον πάγκο φορώντας το θρυλικό «10» στην πλάτη αντί του Μότα κιόλας…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
